PODRÓŻE PO ŚWIECIE

Potrzeba wędrowania tkwiła w Karolu Wojtyle od zawsze. Paweł VI bardzo zachęcał go do częstych wojaży zagranicznych. Celem pierwszej wielkiej podróży zagranicznej Karola Wojtyły jest Ameryka Północna. Jedzie na zaproszenie Polonii z Kanady i Stanów Zjednoczonych. Z końcem sierpnia 1969 roku wyrusza do Montrealu. Spędza w Kanadzie trzy tygodnie, wypełnione przede wszystkim spotkaniami z duchowieństwem, Polonią i odprawianiem mszy w polskich kościołach. W drodze do USA zwiedza wodospad Niagara. W Stanach odwiedza Detroit, Waszyngton, Baltimore, St. Louis, Chicago, Filadelfię i Nowy York. Leci helikopterem do sanktuarium w Doylestown w stanie Pensylwania, zwanego „amerykańską Częstochową".

W lutym 1973 roku udaje się w podróż na antypody na Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny do Australii. Odwiedza, niejako po drodze, polskich misjonarzy – werbistów na Papui – Nowej Gwinei. Odprawia tam nietypową mszę, koncelebrowaną po łacinie, z własną homilią po polsku i śpiewami w tubylczym dialekcie, zwanym pidgin – english.

W Australii spotyka prężnie działającą organizację polonijną, zachwyca się polkami i krakowiakami w wykonaniu młodych potomków polskiej emigracji. W dzienniku podróży wspomina powitanie przez polskie dzieci w Wellington na Nowej Zelandii, które odśpiewały mu „Płynie Wisła, płynie".

Odwiedza Sydney, Canberrę i Melbourne, gdzie uczestniczy w 40 Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym. Poznaje tam Matkę Teresę z Kalkuty i bierze udział w dyskusji na temat demografii, ekologii i teologii wyzwolenia. Jest to jego pierwszy bezpośredni kontakt z problemami Trzeciego Świata. Z okazji kongresu koncelebruje uroczystą mszę dla zgromadzonych na stadionie różnych grup narodowościowych.

Podróż do Australii, Nowej Zelandii i Nowej Gwinei zamyka pierwsze okrążenie globu przez Karola Wojtyłę.

W 1976 roku Paweł VI zaprosił Karola Wojtyłę do poprowadzenia wielkopostnych rekolekcji w Watykanie. Rekolekcje rozpoczęły się 2 marca 1976 roku. Wrażenie, jakie zrobiły te rekolekcje i to nie tylko w Watykanie sprawiło, że „New York Times" umieścił nazwisko Wojtyły na liście dziesiątki najbardziej prawdopodobnych kandydatów do papieskiego tronu. W kościele zaś szczególnie zwrócono uwagę na jego głęboką wiarę i skromność. Rozgłos sprawił, że zauważono też cały dorobek naukowy polskiego kardynała.

Latem 1976 roku kardynał Karol Wojtyła otrzymuje zaproszenie do Ameryki Północnej na 41 Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, dokąd wyjeżdża jako przewodniczący polskiej delegacji. Tu spotyka się ze środowiskiem filozofów i naukowców i wygłasza kilka wykładów. Przewodniczy mszy w intencji wolności i sprawiedliwości w świecie, koncelebrowanej przez 400 kapłanów. Szerokim echem odbija się w kręgach kościelnych, w środowisku naukowym, jak i w prasie filozoficzny wykład Wojtyły na Harvardzie na temat uczestnictwa i alienacji.

Po konklawe, które wybrało papieża Jana Pawła I, kardynał Wojtyła udaje się na krótką wycieczkę do Turynu, by zobaczyć sławny Całun. Ostatnią podróżą kardynała Wojtyły przed wyborem na Tron Piotrowy jest wyjazd na konferencję Episkopatu Niemiec. Towarzyszy wówczas prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu. Ta wizyta polskich biskupów w Republice Federalnej Niemiec ma ogromne znaczenie zarówno dla polskiego, jak i niemieckiego Kościoła. Stanowi kolejny etap pojednania i budowania nowych stosunków po okresie „zimnej wojny".

29 września 1978 roku przychodzi wiadomość o śmierci Jana Pawła I.