MYŚLI JANA PAWŁA II

 

„Pokój sumień i pokój serc. Tego pokoju nie będzie można osiągnąć, dopóki każdy z nas nie będzie miał świadomości, że czyni wszystko, co jest w jego mocy, aby wszystkim ludziom zapewnione było od pierwszej chwili ich egzystencji godne życie”.

Rzym, 15 IV 1979

„Nie zabijajcie! Nie gotujcie ludziom zniszczenia i zagłady! Pomyślcie o cierpiących głód i niedolę Waszych braciach! Szanujcie godność i wolność każdego!”.

Monte Cassino, 17 V 1979

„Pokój nie może być ustanowiony za pomocą gwałtu, pokój nigdy nie może rozkwitać w klimacie terroru, zastraszenia i śmierci”.

Irlandia, 29 IX 1979

„Troska o dziecko jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka”.

Nowy Jork, 2 X 1979

„Trzeba z troską pielęgnować ziemię, bo jej przeznaczeniem jest być płodną dla kolejnych pokoleń. (...) Dlatego dobrze troszczcie się o ziemię tak, aby dzieci Waszych dzieci i pokolenia, które przyjdą po nich, odziedziczyły jeszcze bogatszą ziemię niż ta, która została Wam powierzona”.

Iowa, 4 X 1979

„Miłość jest siłą pobudzającą do dialogu, w którym wzajemnie siebie słuchamy i uczymy. (....) Pozwólmy zatem miłości budować mosty ponad dzielącymi nas różnicami, a czasem ponad naszymi przeciwstawnymi stanowiskami”.

Chicago, 5 X 1979

„Kultura jest właściwym sposobem istnienia i bytowania człowieka. (...) Kultura jest tym, przez co człowiek staje się bardziej człowiekiem: bardziej „jest”. (...) Ażeby tworzyć kulturę, trzeba człowieka po prostu miłować”.

Paryż, 2 VI 1980

„Bracia i siostry ze starszego pokolenia, Wy jesteście skarbem Kościoła. Wy jesteście błogosławieństwem świata! Jakże często musicie odciążać młodych Rodziców, jak umiejętnie wprowadzacie dzieci w historię Waszej rodziny i Waszej ojczyzny, w baśnie Waszego narodu i w świat wiary. (...) Jesteście bezcennym oparciem dla Waszych synów i córek w trudnych chwilach. (...) Papież pochyla się z szacunkiem przed starością i prosi wszystkich, by uczynili to razem z nim. Starość wieńczy życie. Jest czasem żniw, żniw tego, czego się nauczyliśmy, co przeżyliśmy; żniw tego, co zdziałaliśmy i osiągnęliśmy, a także tego, co wycierpieliśmy i wytrzymaliśmy. Jak w końcowej partii wielkiej symfonii, te wielkie tematy życia współbrzmią potężnie”.

Monachium, 19 XI 1980

„Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od Was nie wymagali”.

Częstochowa, 18 VI 1983

„Nie wahajcie się powiedzieć „nie” wyzyskowi – skądkolwiek przychodzi (...). Powiedzcie „nie” przemocy, która niczego nie buduje; „nie” chuligaństwu, (...), narkomanii, alkoholizmowi.”

Ekwador, 1 II 1985

„Moc prawdy uczy nas dostrzegać (...) godność, równość i braterską solidarność wszystkich ludzkich istot oraz nakłania do odrzucenia wszelkich form dyskryminacji. Wskazuje raz jeszcze potrzebę wzajemnego zrozumienia, akceptacji i współdziałania pomiędzy grupami religijnymi w pluralistycznym społeczeństwie współczesnych Indii i na całym świecie”.

Indie, 1 II 1986

„Nie możemy żyć bez nadziei. Musimy mieć jakiś sens w życiu, musimy wiązać jakiś sens z naszym istnieniem, musimy do czegoś dążyć. Bez nadziei zaczynamy umierać”.

Los Angeles, 15 IX 1987

„Nieustanna egzystencja milionów ludzi cierpiących z powodu głodu i niedożywienia i rosnąca świadomość tego, że naturalne zasoby Ziemi są ograniczone, uświadamiają nam wyraźnie, że ludzkość stanowi jedną całość. Zanieczyszczenie powietrza i wody zagraża coraz bardziej delikatnej równowadze biosfery, od której zależy los obecnych i przyszłych pokoleń, przypominając nam zarazem, że dzielimy wspólnie jedno środowisko”.

Detroit, 19 IX 1987

„Rozbrojenie nie jest celem samym w sobie. Celem jest pokój, a jednym z jego zasadniczych czynników jest bezpieczeństwo. Otóż ewolucja stosunków międzynarodowych ukazuje dziś rozbrojenie jako podstawowy, jeśli nie najważniejszy warunek bezpieczeństwa, ponieważ dzięki zjawisku synergii otwiera on drogę do rozwijania się innych czynników stabilizacji i pokoju”.

ONZ, 31 V 1988

„Istnieje pilna potrzeba kształtowania postawy odpowiedzialności ekologicznej: odpowiedzialności wobec siebie samych, odpowiedzialności wobec innych i odpowiedzialności wobec środowiska”.

Watykan, 1 I 1990

„Coraz więcej uwagi poświęca się sprawie ludzkiej godności i praw człowieka (...). Nie można jednak zagwarantować rzeczywistego poszanowania godności człowieka i przestrzegania jego praw, dopóki jednostki i społeczności nie przezwyciężą egoizmu, lęku, chciwości i żądzy władzy”.

Manila, 14 I 1995

„Dziś ja, papież Kościoła rzymskokatolickiego, w imieniu wszystkich katolików proszę o wybaczenie wszystkich krzywd, wyrządzonych niekatolikom w ciągu minionej historii tych ludów, i jednocześnie zapewniam o przebaczeniu ze strony Kościoła katolickiego wszelkiego zła, które wycierpieli jego synowie”.

Czechy, 21 V 1995

„Praca ludzka nie może być traktowana tylko jako siła robocza. Człowiek nie może być widziany jako narzędzie produkcji. (...). Celem pracy – każdej pracy – jest sam człowiek. Dzięki niej winien się udoskonalać, pogłębiać swoją osobowość. Nie wolno nam zapomnieć, że praca jest „dla człowieka”, a nie „człowiek dla pracy".

Legnica, 2 VI 1997

„Rodzina jest podstawową komórką społeczeństwa i gwarancją jego stabilności, ale boleśnie odczuwa skutki kryzysu, jaki dotyka samo społeczeństwo”.

Kuba, 22 I 1998

„Papież jest z ludźmi, którzy cierpią i do wszystkich woła: zawsze jest czas na pokój!”

Rzym, 28 III 1999

„Słyszałem w Gdańsku od Was: nie ma wolności bez solidarności. Dzisiaj trzeba powiedzieć: nie ma solidarności bez miłości. Więcej, nie ma szczęścia, nie ma przyszłości człowiek i narodu bez miłości”.

Sopot, 5 VI 1999

„Idźmy naprzód z nadzieją! Nowe tysiąclecie otwiera się niczym rozległy ocean, na który mamy wypłynąć (...)”.

6 I 2000

„Każdy rodzaj sportu niesie ze sobą bogaty skarbiec wartości, które zawsze trzeba sobie uświadamiać, aby móc je urzeczywistnić. Ćwiczenie uwagi, wychowywanie woli, wytrwałość, odpowiedzialność, znoszenie trudu i niewygód, duch wyrzeczenia i solidarności, wierność obowiązkom – to wszystko należy do cnót sportowca. Zachęcam Was, młodych sportowców, abyście żyli zgodnie z wymaganiami tych wartości, abyście w życiu byli zawsze ludźmi prawymi, uczciwymi i zrównoważonymi, którzy budzą zaufanie i nadzieję”.

Elbląg, 6 VI 2000

„Przyszłość pokoju w świecie zależy od umocnienia dialogu i zrozumienia między kulturami i religiami”.

Malta, 9 V 2001

„W dzisiejszym świecie dokonują się głębokie i nagłe przemiany społeczne i ulegają osłabieniu liczne punkty odniesienia moralnego, rzucając ludzi w chaos, a nieraz w rozpacz. Dekalog jest jak kompas na burzliwym morzu, który umożliwia nam trzymanie kursu i dopłynięcie do lądu”.

Lwów, 26 VI 2001

„Nie ma pokoju bez sprawiedliwości, nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia”.

2002

„Chciałbym Wam powiedzieć, że zawsze lubię patrzeć na wschodzące słońce (...), podczas wschodu słońca coraz wspanialszy staje się świat, domy, mieszkania, a także nasze życie. Wszystko staje się cieplejsze. (...) Każde dziecko jest słońcem, które wschodzi. Dzieci są nadzieją, która rozkwita wciąż na nowo, projektem, który nieustannie się urzeczywistnia, przyszłością, która pozostaje zawsze otwarta. (...) Przychodząc na świat, przynoszą ze sobą orędzie życia”.

Autobiografia, Rok 2002

„Więcej szczęścia jest w dawaniu, aniżeli w braniu. Idąc za wewnętrznym przynagleniem, by czynić dar z siebie niczego w zamian nie oczekując, wierzący doświadcza głębokiej duchowej satysfakcji”.

7 I 2003

„Konieczne jest uczenie się wolności. Trzeba zwłaszcza, aby w rodzinach rodzice wychowywali swe dzieci ku słusznej wolności. (...) Rodziny są tym ogrodem, w którym wyrastają sadzonki nowych pokoleń. W rodzinach kształtuje się przyszłość narodu”.

Bańska Bystrzyca, 12 IX 2003

Jan Paweł II – Wielka Księga Złotych Myśli – PWH ARYSTOTELES 2007