23 – 24 czerwca

Noc Świętojańska

Noc Świętojańską (inaczej zwaną wigilią świętego Jana) obchodzi się w nocy z 23 na 24 czerwca. Jest ona poprzedzona przesileniem letnim, czyli najdłuższym dniem roku (21 czerwca).

POCHODZENIE

Noc Świętojańska to chrześcijańsko – pogańska wersja nocy kupały (zwanej też kupalnocką lub sobótką) – słowiańskiego święta związanego z letnim przesileniem Słońca. Dla naszych przodków było to święto ognia i wody, słońca i księżyca, płodności i miłości.

ZWYCZAJE

Noc Świętojańska jeszcze nie tak dawno była dniem zakochanych i zaręczyn, dopóki nie wyparły jej przyswojone z tradycji zachodniej walentynki. W noc świętojańską odbywają się tańce, różnego rodzaju obrzędy i wróżby, panny puszczają na wodę wianki z płonącym łuczywem lub świeczką. Niekiedy rozpala się ogniska, przy których zabawa trwa do późnej nocy, a najwięksi śmiałkowie przeskakują nad wysokim ogniem, zakochani szukają kwiatu paproci przynoszącego szczęście. Na wsiach był to pierwszy dzień, kiedy można było kąpać się w rzece i jeziorze.

PRZYSŁOWIA I POWIEDZENIA

• Gdzie sobótki zapalają, tam grady nie przeszkadzają.
• Jutro święty Janek, puść na wodę wianek.
• Już Jan ochrzcił wszystkie wody, umyjcie się dla ochłody.
• Święty Jan – wielki pan, bo dzień ma najdłuższy stan.